Rzecz czarnoleska - analiza i interpretacja

Cały tomik Tuwima „Rzecz czarnoleska” ma w przeważającej części ton autotematyczny, jego tematem jest poeta i jego warsztat poetycki. Tytułem zbioru i zarazem wiersza, który go rozpoczyna, autor przywołuje z tradycji literackiej postać Jana Kochanowskiego. Nawiązuje także do wiersza Norwida „Moja piosnka”, w którym poeta napisał:

„Czarnoleskiej ja rzeczy
chcę – ta serce uleczy”.

Dla Tuwima rzecz czarnoleska to pewien proces, w którym świat ze stanu chaosu przechodzi w ład i staje się porządkiem. Naczelnym zadaniem poezji jest odmienne ukazywanie rzeczywistości. Tworzenie poezji jest odkrywaniem innego, zakrytego, pierwotnego sensu. Tuwim bliski jest tutaj - w swoim pojmowaniu poezji – koncepcjom romantycznym. Jak romantycy mówi o poezji jako o żywiole, które „przypływa, otacza, nawiedzonego niepokoi dziwem”.

Słowo może być przeistaczane. I dopiero takie, przeistoczone przez poetę, staje się prawdziwe. Przeistoczenie polega na utworzeniu ładu z wcześniejszego chaosu. Poeta nadaje światu porządek poprzez własne tworzenie. Jedną zaś z funkcji tworzenia jest nazywanie świata.

Tworzywo poetyckie, któremu poeta nadaje ład, samo podsuwa swoje nazwanie:

„I woła, jak się nazywa”.

Słowo poetyckie potrafi samo tworzyć. Jest bowiem pierwotne – wyrasta z tradycji. Tylko ono ma taką właściwość. W pewnym sensie jest niezależne od samego twórcy. Tuwimowi w utworze tym przyświeca klasyczny ideał ostatecznego ładu. Taki ład nadaje światu poezja. Wyzwala ona „ciemny sens człowieczy” z chaosu.

  Dowiedz się więcej